Vladimir Dvorniković: Filozofski i pedagoški prijevodi G. Milana Ševića
Da se filozofska djela, iako ne mnogo, prevode u svijetu, poznato je. Posebno je pitanje, što u filozofiji može da znaci »filozofski prevoditi«, tojest što znači dobro a što loše filozofski prevoditi.
Naposljetku, sasma je posebno pitanje: što li znači u n a s dobro filozofski prevoditi.
Prijevodi G. Ševića, u nas amo na zapadno-jugoslovenskoj strani gotovo i nezamječeni, pokazuju dosta jasno, kako se i u nas može d o b r o filozofski prevoditi. I
to dobro prije
svega u izboru, a onda i po načinu. Ne bez neke sentimentalnosti spominjem, kako sam u ranoj mladosti s užitkom čitao G. Ševićev prijevod Luja Favra: »Naučni duh i naučni metod«. Odonda, koliko mi je poznato, G. Šević prevodi stalno, iz raznih jezika, i
to većinom kraća, ali
ipak reprezentativna djela prvih
filozofa i pedagoga.
Za našu širu publiku, koja se tek posljednjih godina počela da budi za filozofiju (ali joj omama od naše nametljive »lijepe« literature ne da još uvijek da se pravo razbudi), za tu publiku prijevodna nam je
literatura prijeko potrebna.
Pored dosta loših rabota, prikupilo se već nešto rada i od trajne vrijednosti. Beograd i Novi Sad
prednjače, dok je
Zagreb na toj gredici vrlo malo uradio.
G. Šević
pokušava da f o r m i r a i z n o v a
s v a k u m i s a o u n a š
j e z i k, i ne prenosi tek »prevedene«
rečenice. Nastaje, često, utisak kao
da je sam
pisac pisao na
jugoslovenskom.
Teorijski, ja držim da drugačije i nije moguće prevoditi, ako će misao da bude organički adekvatno
izrečena ponovno na našem
jeziku, n a n a š n a č i n. Inače imade samo još jedno pravilo: ostaviti
original u poštovanju na
miru.
U najnovije vrijeme, izdao je G. Šević nekoliko prijevoda na koje hoću ovdje da upozorim. Tako su godine 1921
izašli prijevodi Vuntovih studija: » M o z a k i d u š a« u »Pedagogijskoj knjižnici«, koju uredjuje G. Šević (kao sveska
XI. Beograd, izdanje
Rajkovića i Ćukovića); » P r e d s t a v a, č u s t v o,
i v o l j a « (sv.
XIII, i XIV, iste knjižnice); » Z a d a c i e k s p e r i m e n t a l n e p s i h o l o gi j e« (sveska XII,
iste knjižnice). Dalje od Ed. K l a p a r e d a (Claparede): »Pedagogija Džona
Duia« (Dewey-a) još godine 1920 (sveska IX, iste
knjižnice), i od
Oskara B r a u n i n g a (Browning) »Istorija pedagogije« (drugo
izdanje, Beograd, »Napredak«
1921).
Prva sveska (1908) pomenute knjižnice bila je donijela od Vilhelma Diltaja (W. Dilthey, profesor berlinskog univerziteta)
»O mogućnosti pedagogijske nauke od opšte vrednosti«.
Treća sveska donijela je (opet još 1908) »Opštu pedagogiju« od Paula Natorpa, i to prvi deo: »Postavljanje osnove«.
Jedan od najznatnijih i najpoznatijih prijevoda G. Ševića jesu svakako » F i l o z o f i j s k i p r o b l e m i « od
Haralda Hefdinga (Höffding), prvi put
(neuredno štampani) izdani
u Zagrebu 1921,
a sad nedavno (1922) u
drugom popravljenom izdanju
(kod Cvijanovića, u Beogradu).
Izvor: Nova Evropa, br. 5/6, februar 1922, str 192, dostupno na https://digitalna.nb.rs/view/URN:NB:RS:SD_60477D125B227E441EB33F4795B7A0EB-1922-02-B005-06
Коментари
Постави коментар